[PIAS] Nites 2013: de verslagen

[PIAS] NITES 2013 TREFT RAAK MET VERJAARDAGSEDITIE

BRUSSEL – Hiphoi! Muziekdistributeur Play It Again Sam! is jarig! Ter gelegenheid van haar dertigste birthdaybash in Tour&Taxis stelde [PIAS] een ambitieuze affiche samen rond Alt-J, Balthazar en Andy Burrows. Die formule werkte uitstekend, al gold dat niet voor alle acts. Een overzicht.

Lord Huron | ѺѺѺ

Lord Huron, een groentje uit de stal van [PIAS], heeft net zijn eerste cd uit. Debuut Lonesome Dreams combineert de folkpop van Mumford & Sons en Fleet Foxes met de arenafähige hymnes van Coldplay. Live kwamen die songs wel tot hun recht, maar werden ze na een halfuur te voorspelbaar. Bref: een leuke opwarmer. Echter één vraagteken: waarom sloot die zanger elke song af met een stemvervormer? Lord Joost mag het weten.

˪ IN EEN NOTENDOP: Niet slecht, maar ook niet origineel. Herkenbaar en voorspelbaar.

˪ DE GEVOELIGE NOOT: “Oh-ooooooh-oh”. En verder: “Oh-oooooh-oh.”

Andy Burrows | ѺѺѺ

Singer-songwriter Andy Burrows – voorheen drummer bij Razorlight – heeft er een razend druk 2012 op zitten. Hij tourde met Editor Tom Smith en heeft sinds een maand of drie ook een soloalbum uit. ‘Company’ heet die, en de gelijknamige single gaf Burrows al na een kwartiertje weg in Tour&Taxis – misschien omdat de song slagkracht miste om de set af te sluiten. Hoewel een mandoline wat extra kleur in het concert binnenloodste, was het optreden van Burrows & co. nogal zoutloos: songs van vier akkoorden, spaarzame bas, gezapige drumpartij. Een mens krijgt voor minder dorst. Een fijne verrassing was Burrows’ cover van “Save It For A Rainy Day”, tegelijk een kantelpunt in de set, want het tweede deel werd plots een pak intenser. Alsof de band net wakker werd ging de ritmesectie strakker spelen en kreeg Burrows het publiek aan zijn zijde. Een sterke afsluiter, inclusief The Doors-riedeltje, redde het optreden van Burrows en zijn maats.

˪ IN EEN NOTENDOP: Zwakke eerste, sterke tweede helft.

˪ DE GEVOELIGE NOOT: “It’s Saturday night, Brussels!”, merkt Burrows verbaasd op, waarna hij “Save It For A Rainy Day” inzet.

Jason Lytle | ѺѺ

Jason Lytle – in houthakkershemd en muts – grossiert in wintersongs. Hij zingt lang niet kwaad, en heeft een oor voor melodie. Maar om verschillende redenen zou zijn acte de présence nooit een hoogtepunt bereiken. Ten eerste hield Lytle het op een erg beperkte bezetting. De singer-songwriter bracht één gitarist en drie drumcomputers mee. Op zich niks mis mee, maar als je dan ook nog eens alletwee gaat zitten wordt een optreden al snel statisch. Ten tweede vocht Lytle tegen een barslechte geluidsmix. Afijn, betonmolen is een passender term. Ten derde maakte de zanger een vreemde songkeuze. Halverwege de set verbaasde hij de zaal met een psychedelische song die samples bevatte van een Pink Floyd-klok (“Time”), een orgel uit een horrorfilm, een nu-metalfragment en een kettingzaag. Verwondering alom. Goed, kan gebeuren. Maar waarom Lytle met diezelfde song de set concludeerde is een raadsel. Wanneer hij het laatste akkoord afhaspelde, fluisterde hij “Thank you so much” in de micro en repte zich als de weerwind naar de coulissen. ‘Nuff said.

˪ IN EEN NOTENDOP: Lytle, nochtans een aardig songsmid, had alles tegen op deze [PIAS] Nites.

˪ DE GEVOELIGE NOOT: Wanneer Lytle een psychedelische synthcollage inzet krijgt hij te kampen met geluidsproblemen. De drumcomputer hapert. “What the fuck is that!”, roept Lytle. In de micro. Foutje.

Balthazar op [PIAS] Nites: goed ingespeeld en strak aan het roer. Foto Alex Vanhee

Balthazar | ѺѺѺѺѻ

Tijdens hun concert op [PIAS] Nites viel vooral op hoe Balthazar een haast perfecte muzikale chemie heeft gecultiveerd. Hun act was niet meer of minder dan een triomftocht, gebalanceerd en krachtig, melodieus maar minimalistisch. En met een formidabel slot.

Zo begon het collectief uit Kortrijk met een bom die de toon zette (“The Boatman”), en ook de volgende songs (“The Oldest of Sisters”, “More Ways” en “Sinking Ship”) bouwde Balthazar intens op tot bedwelmende hymnes. Met precieze tempowissels speelde een dartel Balthazar met het Brusselse publiek. “Sinking Ship” – echt single-materiaal – begon met een sterke gitaarpartij en een aanstekelijk refrein, om dan in stilte pauzeren, en over te vloeien in een heerlijk acapellamoment. Oorverdovend applaus.

Het songmateriaal van Balthazar is robuust en tegendraads, maar werd opvallend gemakkelijk opgepikt door het publiek. Elke song was een voltreffer. “15 Floors” eindigde sterk. “Do Not Claim Them Anymore” heeft een fantastische riff. En “Blood Like Wine” was een gedroomd slot. Opmerkelijk is ook dat zowel Jinte Deprez, klein en energiek, als Maarten Devoldere, rijzig en stoïcijns, om de beurt hun songs tot een hoogtepunt gidsten. Enig minpuntje: tijdens “Wire” kwam Balthazar nooit op kruissnelheid, ondermeer door geluidsproblemen met de bas. Maar dat is een kleine vlek op een dijk van een optreden. Áf.

˪ IN EEN NOTENDOP: Nagenoeg foutloos optreden.

˪ DE GEVOELIGE NOOT: “Raaaaaaaise your glass… to the night”, luidt het refrein van afsluiter “Blood Like Wine”. Zaal 2 van Tour&Taxis volgde dat bevel gedwee op.

Alt-J | ѺѺѺѺ

Wat een jaar voor ∆ (Alt-J)! An Awesome Wave, hun eerste, wint de Mercury Prize. Alt-J versiert een plaats op Coachella en Werchter. En dan headlinen ze ook nog eens [PIAS] Nites, akkerdjie! Los van ironie, en in alle eerlijkheid: Alt-J in een betrekkelijk kleine venue als Tour&Taxis, dat is een unicum. Mijn buikgevoel zegt dat zoiets de komende jaren niet meer zal voorvallen. En een buikgevoel, beste blogger, is heilig.

Alt-J heeft namelijk alle troeven op zak om een grote band te blijven (ze zijn het namelijk al). Jong, aanstekelijk gevoel voor melodie, talent en een origineel geluid. Dat zijn ook de sterktes van hun debuut An Awesome Wave. [PIAS] overhaalde de jongelingen uit Leeds om naar Brussel af te zakken. Een goed idee zowaar.

Alt-J startte technisch sterk. De band voerde “Intro”, “Interlude” en “Tessellate” snel na elkaar op, en daar valt niks op aan te dingen, behalve dan dat het studioalbum dezelfde volgorde kent. Dat frontman en zanger Joe Newman geen spraakwater is maakte het begin wat onwennig. Maar dan kwam Alt-J los. Ze varieerden de volgorde van de songs, dialogeerden met het publiek en brachten zelfs een nieuw nummer. De band duwde “Dissolve Me” tot een geweldige climax, waaraan de vervolgstukken “Fitzpleasure” en “Matilda” werden gebreid. Dat laatste nummer is een schot in de roos. Newman geloofde z’n ogen niet bij het oorverdovende applaus, lachtte de oren van z’n kop (“We love you!”) en zette een spelletje vraag-antwoord in. Je zag Alt-J bij elke song groeien als liveband. Tot hun eigen verbazing. Het begin van een fenomeen.

˪ IN EEN NOTENDOP: Waar Alt-J eerst nogal gerepeteerd overkwam, tilde het publiek hen tot een overtuigende climax.

˪ DE GEVOELIGE NOOT: Zanger Joe Newman kan een bananenglimlach niet bedwingen wanneer het Brusselse publiek spontaan single “Fitzpleasure” meezingt. Een authentieke getuige van de overweldige reactie de groep.

Uw vennoot,

B.